![Geëxplodeerde auto bij hotel in Bagdad]( "Geëxplodeerde auto bij hotel in Bagdad")
Bagdad maakt zich op voor de verkiezingen van 7 maart. En dat is te zien. Niet aan verkiezingsposters aan de muur van kandidaten die vertrouwenwekkend de straat inblikken. Niet aan de discussies van de mensen in de stad. Maar aan de stilte op straat. En de enorme aanwezigheid van veiligheidstroepen. Om de paar meter een checkpoint, een tank of agenten.
Veilig?
Het is allemaal veel veiliger in Irak, zo houdt de regering vol. En inderdaad is het dodental veel lager dan een aantal jaren geleden. Maar veilig is het land nog lang niet. De afgelopen maanden is met name de hoofdstad met enige regelmaat opgeschrikt door grote aanslagen. Zoals op ministeries, zwaarbewaakte overheidsgebouwen. Hoe is het mogelijk dat het lukt juist deze doelwitten te raken. Het kan niet anders dan dat de aanslagplegers beschikken over informatie van binnenuit. Ze moeten geholpen zijn door medestanders binnen het veiligheidsapparaat.
Loze beloftes
De aanslagen brengen de regering in verlegenheid. De boodschap van meer veiligheid laat zich lastig verkopen op het moment dat vrachtwagens vol explosieven erin slagen hun doelen te bereiken. De andere politieke partijen gebruiken de onveiligheid voor eigen doeleinden: als jullie ons kiezen zullen wij het veiliger maken. De inwoners van Bagdad zitten niet te wachten op loze beloftes. Ze willen hun leven terug.
Hotels
Op 25 januari vonden in 5 minuten tijd 3 aanslagen plaats bij hotels waar veel buitenlanders verblijven. Vanuit het perspectief van de aanslagplegers een bijzonder geslaagde operatie. De hotels lagen alledrie in het centrum van de stad waar de veiligheidsmaatregelen enorm zijn. En toch lukte het om met auto’s vol explosieven het ene na het andere checkpoint te passeren. Wij gingen kijken bij het Hamrahotel in de wijk Al Jadriya.
Abdelkarim en Haider
Ze staan samen in de gang van het huis van de buren. De buren zijn er niet en zullen waarschijnlijk ook nooit meer thuis komen. Vader, moeder en hun 2 dochtertjes raakten zwaar gewond toen de explosie plaatsvond. Het gezin ligt nu in verschillende ziekenhuizen. Hun toestand is kritiek.
Abdelkarim: Het waren zulke mooie meisjes he?
Haider: Ja en ook zo beleefd.
Abdelkarim: Kijk dit is hun speelkamer.
Haider: mijn God, wie heeft de klootzakken hier toegelaten.
Abdelkarim kent het gezin al jaren. Zelf woont hij al veertig jaar in de straat. Zijn huis is zwaar beschadigd, al zijn bezittingen vernield. Maar hij, zijn vrouw en zijn dochter leven nog. Ze waren achterin het huis, toen de aanslag plaatsvond.
Haider kent het gezin ook. De jonge man werkt als bewaker in het hotel verderop. “De aanslag raakte niet de buitenlanders of de politici, maar de arme mensen hier”, zegt hij. Staand tussen de puinhopen en het speelgoed van de buurmeisjes bespreken de mannen de aanslag. Wie heeft de bom doen afgaan? Was het de man in de eerste auto?
Haider: Die was al dood. We hebben hem gedood.
Abdelkarim: Maar wie pleegde de aanslag? Deed hij dat?
Haider: Nee, niet hij, de mensen in de auto daarachter. Na tien minuten schieten.
Abdelkarim: Ja, ik heb het schieten gehoord. Gebruikten ze een afstandbediening?
Haider: Zou kunnen, geen idee.
Een vrouw met een kinderwagen loopt over de plek waar de bomauto is ontploft. Het gat in de weg is inmiddels gedicht. De geur doet vermoeden dat er nog menselijke resten onder het puin liggen. Aan het gehavende plafond van een huis zonder muur hangt een lamp. Alsof ie elk moment nog kan gaan branden.
We staan op het dak van het kapotte huis. “Kijk”, zegt Haider. Hij wijst op een bruinachtig hoopje op de grond. “Menselijke resten”.
De mannen zijn kwaad op de regering, kwaad op de politieke partijen. “Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen, kijk om je heen” zegt Abdelkarim als we hem vragen wat hij vindt van de regeringsverklaringen over toegenomen veiligheid. Volgens Haider is er absoluut geen sprake van veiligheid.
“Het aantal doden mag dan zijn afgenomen, maar men slaagt er niet in de aanslagen te stoppen. Hoe kon een bomauto zomaar dit gebied inrijden”.
Abdelkarim heeft geluk gehad. Op zijn kapotte huis hangt geen rouwbanier, een doek waarop families laten weten welke geliefde ze verloren hebben. Er hangen er verschillende in de straat.
We zijn kinderen van God en tot hem keren we terug. De martelaar is in God’s genade opgenomen. Een rouwdoek voor 1 van de slachtoffers, Yasser.
Een doek waarop de regering zijn medeleven betoont, hangt verkreukeld aan een muur. Niemand neemt de moeite het ding recht te hangen. “Praat me alsjeblieft niet van de overheid. Niemand is hier gekomen om te kijken hoe het gaat. Of we iets nodig hebben. Deze mensen staan op straat. Kijk dan”, zegt Haider, terwijl hij wijst naar de kinderkamer. Op het met puin bedekte meisjesbed ligt een roze knuffel.
Bagdad maakt zich op voor de verkiezingen van 7 maart. En dat is te zien. Niet aan verkiezingsposters aan de muur van kandidaten die vertrouwenwekkend de straat inblikken. Niet aan de discussies van de mensen in de stad. Maar aan de stilte op straat. En de enorme aanwezigheid van veiligheidstroepen. Om de paar meter een checkpoint, een tank of agenten. 
