Om de straat over te mogen steken richting de zone tonen we ons paspoort aan twee vriendelijk Iraakse soldaten.
Bij checkpoint nummer 1 volstaat het Nederlandse paspoort. Oppervlakkig worden de tassen gecheckt. We mogen erdoor. Een smalle weg van zo’n anderhalve meter breed ommuurd met betonnen 4 meter hoge blokken.
Na 10 meter checkpoint 2: We worden gefouilleerd door een jong Iraaks meisje met hoofddoek. Batterijen worden uit telefoons en camera verwijderd. 3 soldaten buiten stelen allerlei vragen die weinig met de veiligheid te maken hebben. Ze zijn duidelijk blij met wat bezoek.
Na 15 meter checkpoint 3. Het wordt bemand door soldaten uit Oeganda. Onze spullen die net weer in de tas zitten, mogen er weer uit. Op een wiebelige tafel wordt alles aan een grondige inspectie onderworpen. 5 man is er druk mee. De enige vrouw in het gezelschap fouilleert.
5 meter verder checkpoint nummer 4. Weer bemand door Oegandezen. Een stil meisje doet zonder een woord te zeggen de bodysearch. De cameratas hoeft niet open als blijkt dat het een cameratas is. Oké?!
Bij checkpoint 5 worden de tassen in een metalen kooi geplaatst. Een soldaat met herdershond onderzoekt de inhoud. Nog maar eens een bodysearch. Ervaren spreiden we de armen. Mijn aansteker wordt ontdekt en onderzocht. Hij ontploft niet en geeft een gepast vlammetje. Ik mag hem weer inpakken.
Bij checkpoint 6 moeten de tassen op een blauw kleed achter betonnen blokken worden geplaatst. Na een paspoortcontrole mogen we door. Met het fouilleren geloven ze het hier wel.
Bij checkpoint 7 worden de paspoorten nog maar eens bekeken. Een bijzonder vriendelijke dame onderzoekt ons grondig. Ze geeft ons een uitgebreide routebeschrijving naar een tunnel die ons richting het hotel voert waar we een afspraak hebben.
(Saddam Hoessein liet onder het Rachid hotel tunnels aanleggen zodat hij veilig en ongezien naar de regeringsgebouwen kon komen. De tunnel waar wij doorheen gaan, is waarschijnlijk alleen gebruikt door personeel.)
Nog een laatste paspoortcontrole en we zijn binnen. Daar wordt ons gevraagd 90 dollar te betalen voor het houden van een interview op deze locatie. “We komen hier speciaal en alleen voor de koffie”, zeggen we. “Merkwaardig” zie je hem denken, maar vooruit.
Vernedering
De plek waar Saddam Hoessein jaarlijks de militaire parade afnam. Hier staat het monument voor de onbekende soldaat, een groot gebouw dat doet denken aan een voetbalstadion. Een rond betonnen gevaarte moet een schelp voorstellen die de parel van de natie in zich bergt.
Restanten van monumenten, bekend van oude beelden, liggen er nog. De groene helmen van Iraanse soldaten, vastgeklonken in het wegdek. Hier marcheerden de Iraakse soldaten jaarlijks overheen. Het toppunt van vernedering voor de tegenstander in een oorlog die 8 jaar duurde. Daarnaast de inmiddels afgebroken duim van Saddam met daaronder weer helmen van de verslagen tegenstanders.
