We naderen het einde van de ramadan en vieren dat met het suikerfeest. Ik zal u vertellen hoe we dat doen. Nee, niet in Bagdad deze keer, maar in Kirkuk, samen met mijn familie. Op de vele markten in Kirkuk is het deze dagen gezellig druk. De mensen kopen nieuwe kleren, zoetigheid, lekker eten. Alles wordt in stelling gebracht om een prachtig feestmaal voor te bereiden.
De mensen zijn ontspannen. Het ruikt lekker in de bazaar terwijl ik van alles aan het kopen ben. De maaltijd bij mijn familie thuis bestaat uit rijst met vlees, amandelen, gedroogde witte bonen en een bijzondere, zoetige soep die van abrikozen wordt gemaakt.
Op de eerste dag van het feest blijven we met zijn allen thuis. We hebben één ding afgesproken, we gaan het niet hebben over politieke zaken of de oorlog.
Op de tweede dag komt de complete familie langs. Mijn grootvader, neven, nichten, ooms en tantes. Het is hier dan een bijenkorf. Maar het is fantastisch om ze allemaal weer te zien en te horen hoe ze het afgelopen jaar hebben doorstaan. Oh nee, sorry, we zouden het niet over de oorlog hebben.
Op de derde dag gaan we met zijn allen naar het park. Hopelijk helpt het weer dan een handje mee. Op die dag, met zijn allen in de buitenlucht, verheug ik me altijd het meest. Ik had u vast al eens verteld dat ik een bonte familie heb die eigenlijk het hele Irak vertegenwoordigt. In mij stroomt Koerdisch, Turkmeens en Arabisch bloed. Mijn moeder was sji’itisch, mijn vader soennitisch. Ondanks al die verschillen is mijn familie hecht.
Ik dacht hieraan tijdens het boodschappen doen in de bazaar. Daar hoorde ik het volgende: een gesprek zoals je in Kirkuk vaker hoort. Meestal valt het me niet op, deze keer wel.
Een marktkoopman prijst zijn tomaten in het Koerdisch aan als de beste die er te koop zijn. Zijn buurman laat ook van zich horen, maar dan in het Turkmeens. Tegenover hem brult iemand in het Arabisch dat zijn brood hemels smaakt. Dat was mooi. Niet de verschillen waren belangrijk, maar het gevoel er samen iets van te maken. Ik keek om me heen en zag mannen, vrouwen en kinderen elkaar het allerbeste wensen. Ik zag dat christenen de handen schudden van moslims. “Waren de politici maar hier, dan konden ze zien hoe je als broeders en zusters moet samenleven”. Overal klonk dit verlangen in de markthal.
Ik knikte amen en vroeg God om zijn zegen voor Irak.
NOS-redactie: reacties aub in het Engels. Dan kan Jassim ze ook lezen.
