Vandaag ga ik niet schrijven over Bagdad of over de oorlog. Deze keer richt ik mij tot u. Om u te bedanken, vanuit de grond van mijn hart. Ik wil u danken voor het delen van een bijzondere ervaring, het schrijven van dit weblog.
Ik voel me bevoorrecht dat ik dit heb mogen doen. In het begin was ik best een beetje bang om mijn gedachtes aan het papier toe te vertrouwen. Ik twijfelde of ik het wel zou kunnen, want ik ben geen schrijver, geen journalist, maar gewoon een Iraakse burger. Eentje die, als zovelen, in een moeilijke situatie een land probeert op te bouwen, dat vrijwel compleet is verwoest door de oorlog.
Ik heb u een idee willen geven van wat het betekent om hier te leven en te overleven. Hoe houd je je staande in een stad waar je op ieder moment door geweld aan je einde kunt komen?
Wat is de invloed van het geweld op je eigen psyche? Hoe kan het dat de meeste Irakezen depressief zijn, maar toch doorgaan met hun leven?
Uw reacties op mijn weblog waren mij zeer dierbaar. Het idee dat je er niet alleen voor staat, dat anderen in een ver land je een hart onder de riem steken, geloof me, dat is heel bijzonder.
Ook als u het niet met mij eens was. Dat was prima, want u beschikt over een groot goed, de vrijheid om je mening te uiten, je gedachtes uit te dragen. Door uw reacties voelde ik mij in contact met u, was er sprake van een uitwisseling van ideeën.
Leven in een oorlogsgebied betekent ook dat je niet altijd helder kunt denken. Je reageert vooral instinctief en daarom snel op alles wat er om je heen gebeurt en dat is meestal niet het verstandigste.
Helaas was ik niet altijd in staat om uw vragen te beantwoorden of te reageren op uw reacties. Dat was geen onwil, het kwam door dat ellendige stroomnet bij ons. Die verdomde elektriciteit valt ook nu nog voortdurend uit.
De gruwelijkheden van de oorlog dreven mij soms tot grote wanhoop. Dan had ik helemaal geen zin of energie om te schrijven. Maar ik dwong mezelf er toe het wel te doen. Hier in Bagdad huist zoveel woede, zoveel verdriet en pijn. Het leven oogt zo zinloos. Het hielp mij om erover te schrijven, in de wetenschap dat u het zou lezen. In die zin inspireerde u mij.
Maar aan alles komt een eind. Vandaag neem ik afscheid van u. Dit is mijn laatste bijdrage, omdat ik voor een jaar of twee voor mijn werk naar het buitenland verhuis.
Ik dank u voor uw aandacht, uw zorgen, uw geduld en uw reacties. Ik wens u het allerbeste en alstublieft, waardeer de omstandigheden waaronder u leeft. U kent vrijheid, vrede en stabiliteit. Waardevolle begrippen, eigenlijk kun je niet zonder.
God zegene u en ik hoop dat u ooit in de gelegenheid bent om een vredig en stabiel Irak te bezoeken.